Novisad - Vukovar, sinister uitstapje

Vandaag staat de etappe Novi Sad (Servie) - Vukovar (Kroatië) op het programma, een etappe van ongeveer 90 km.
Het duurt even voordat ik Novi-Sad uit ben. Het valt op dat er heel veel mensen fietsen en dat er zelfs fietspaden  zijn. Bij een benzinestation stop ik om wat drank te kopen. Ik vraag of ik gebruik mag maken van de perslucht om de bandenspanning weer op peil te brengen. Natuurlijk en de jongeman helpt me erbij. Hij vraagt naar mijn reis en valt bijna achterover van verbazing. Ik vertel dat veel meer Nederlanders en Duitsers dit doen. Het is een combinatie van vakantie en sport zeg ik hem. Jullie Serven doen zo ongelooflijk fanatiek aan sport, daarom snap ik niet waarom je zo verbaasd ben. Hij zegt dat de langste tocht die hij gefietst heeft 50 km is. Hij vertelt dat Novi Sad ook wel "Little Amsterdam" wordt genoemd vanwege de vele fietsen. Hij wenst me goede reis en schrikt ,want er staat al een tijdje een andere klant te wachten.
De route gaat langs de westelijke kant van de Donau. Soms is het direct langs, en soms evenwijdig landinwaarts. Het zijn veel meer klim-kilometers dan ik verwacht had. Dat valt tegen want het is bloedheet (meer dan 30 grd. Ik gebruik liters water en neem twee keer een halve liter cola). Bij de grens aan de Servische kant is de paspoortcontrole een formaliteit. De  man vraagt ook naar mijn reis  en vult ongevraagd mijn bidons met gekoeld water. Serven zijn kanjers.
Nu afwachten hoe het met de Kroaten is. Bij de Kroatische douanepost staat een file. Ik rijd er langs en ze controleren direct mijn paspoort en mag direct doorrijden. Een van de wachtenden protesteert. Ik hoor de douanier zeggen dat ik een EU-citizen ben en daarom direct door mag.
De weg in Kroatië is van betere kwaliteit. De kerken die je ziet zijn vrijwel allemaal katholieke. Langs  de weg zie je veel kruisbeelden en ook Kroatische vlaggen.  Het komt allemaal erg nationalistisch over. Zo van: Kijk ons eens een eigen land zijn en katholiek.
Hoe dichter ik bij Vukovar kom, des meer verlaten en vernietigde huizen ik zie (zie foto''s). In Vukovar zelf zie ik er nog veel meer met de kogelgaten er nog in en alle waardevolle spullen zoals kozijnen, ramen, sanitair en leidingwerk er compleet uitgesloopt. De plaatselijke watertoren is blijkbaar beschoten door de Serven in de oorlog en staat er nog steeds zo bij, als symbool van "Wat hebben de Serven ons aangedaan" (zie foto). Watertorens kunnen worden weggehaald want hebben tegenwoordig geen functie meer.  Het geeft een unheimisch gevoel.

In Vukovar neem ik een bier bij het eerste beste cafe. Als ik de barman vraag waarom de kapotte watertoren niet wordt gerepareerd, zegt hij dat dit van hogerhand wordt opgelegd. Hij vindt het niet prettig om erover te  praten. Bovendien was hij destijds nog niet geboren. Ik probeer er morgen nog wat meer over te weten te komen.
Ik ga op zoek naar een pension. Er zijn er meer, maar een heet "Villa Rosa". Die moet ik dus wel kiezen. De kamers zijn echter allemaal bezet, zegt de mevrouw aan de telefoon. Vreemd, want ik zie niemand. Ze geeft aan dat ik hostel Martini kan proberen in het centrum. Dat blijkt een fantastische tip, want de kamers zijn splinternieuw, heel ruim, met  prachtige moderne badkamers en airco. De  kamer kost € 35,- inclusief ontbijt in het hotel aan de overkant.
Ik douche en ga eten aan de Donau tijdens zonsondergang. De Donau is hier breed, stroomt behoorlijk snel en dat heeft iets magisch. De muggen worden me op een gegeven moment iets te actief en ik ga terug naar mijn kamer om dit reisverhaal te typen.

Ik zie een reactie van Corry Rijk die ook een bijdrage gaat doen aan de Stichting Veteranenziekte.