Vukovar - Sombor, oorlogsverhalen

Ik wil weer vroeg opstaan, maar de Iphone-wekker gaat een uur te laat. Ik snap er niets van want er is geen tijdsverschil met de omringende landen.
Ik ontbijt in het luxe hotel Lav aan de overkant en ben de enige. Ik vraag aan de receptioniste hoe het komt dat er zo weinig gasten zijn. In de weekenden zijn er meer zegt ze, maar er valt vergeleken met de tijd voor de oorlog met Servie weinig te beleven in Vukovar. De jonge mensen trekken weg en gaan naar de hoofdstad Zagreb, of een van de kustplaatsen of naar het buitenland.

Na het ontbijt ga ik de eigenaar van het hostel betalen.  Ik raak met hem in gesprek over de oorlog, doordat ik een opmerking maak over de kapot geschoten huizen die er nog steeds staan. Hij vertelt dat hij 16 jaar was toen het begon. De avond tevoren had hij nog iets gedronken met zijn Servische vriend. De volgende dag begon zonder enige waarschuwing het bombardement. Heel veel huizen zijn "demolished" zegt hij. Ook van Servische gezinnen. Ze moesten vluchten, want de Kroaten waren toen zwaar in de minderheid, en zijn vader kocht een huis in Zadar en begon daar een winkel. In 1999 hebben de toenmalige presidenten van Kroatië (Tudjman) en Servie (Milosovic) een deal gemaakt dat de oorspronkelijke bewoners (Kroaten en Serviers) terug konden komen naar Vukovar. De familie van de hosteleigenaar is pas enkele jaren daarna terug gegaan en zijn vader heeft hun huis en winkel in Zadar goed verkocht. Van dat geld en geld van de overheid konden ze hun huis herstellen en een hostel inrichten. Hij heeft wat kritiek op de Kroatische overheid want ze kregen maar geld voor een woning van 80 m2, terwijl hun woning 240 m2 was (met vier badkamers). De huizen die nu nog niet hersteld zijn, zijn van mensen die niet terug willen komen en geen zin hebben om te doen wat zij wel gedaan hebben.
Voor meer ijzingwekkende info over de slag om Vukovar klik hier.

Er leven nog steeds behoorlijk wat Serven in Vukovar en omgeving. Borovo bijvoorbeeld, dat 5 km van Vukovar ligt, is bijna 100% Servisch. De Serviers en Kroaten leven ieder hun eigen leven hier, gaan naar hun eigen scholen, kroegen en winkels. Maar als het echt nodig is gaan ze wel gewoon met elkaar om. Hij vertelt dat de Serviers wel steeds zitten te zeuren om het Cyrillisch te mogen gebruiken op naamborden e.d. Ik vraag: "Wat doen ze als ze naar de universiteit gaan?". Hij antwoordt: "Dat gaan ze naar Servie of naar Novi Sad of Belgrado". Verder rechtvaardigt hij het fanatieke onafhankelijkheidstreven van de Kroaten door te melden dat voor het uiteenvallen van Joegoslavie alle belangrijke posten in het land, zoals burgemeesters, politie, etcetera werden ingenomen door Serviers die werden aangestuurd door Belgrado. Ook in delen van het land waar het percentage Serven  maar 3% was, zoals in Kosovo.

Ik complimenteer hem met de perfecte hotelkamers die hij heeft laten bouwen en heeft ingericht. Hij is zichtbaar gevleid. Dat heb ik samen met mijn vrouw gedaan. Eigenlijk vraag ik er een te lage prijs voor (€ 30,-).  Ik zeg hem dat als hij fietstoeristen die de Eurovelo 6 doen, wil blijven trekken, hij de prijs zeker niet moet verhogen, anders gaan ze voor een goedkoper alternatief.

Al met al start ik dus weer veel te laat met de tocht naar Sombor. Gelukkig heb ik de hele weg wind mee en de km-teller geeft af en toe 30 km/h aan. Onderweg wordt weer diverse malen aangesproken en aangemoedigd. Als ik een cola drink op een terras raak ik in gesprek met de barman. Hij werkt in Duitsland bij Frankfurt. Zijn moeder is Kroatische en zijn vader Duitser. Hij heeft een werkvergunning voor Duitsland. Hij zegt dat de situatie in Kroatie veel beter is dan in Servie. Servie is "big shit" zegt hij.

In Apatin (aan de Donau) eet ik op een bank in een park mijn lunch. Een bank naast me zitten twee vrouwen. Ik denk dat ze me negeren, maar als ik wegrijdt hoor ik "Good luck!". Ik volg grotendeels de EV-6, maar ik kom al dagenlang geen vakantiefietser tegen.
In Sombor aangekomen zie ik een bord met kamers en restaurant (Villa Tamara). Ik vind de combinatie wel prettig en vraag bij de receptie naar de kosten voor een eenpersoonskamer.€ 22,- inclusief ontbijt. De kamer heeft alles incl. airco en die kan goed gebruiken bij deze temperaturen. Het complex ligt in een prachtig park. Ik ben de enige gast, of een van de weinigen. Ik douche, neem daarna een lekkere Jelen Pivo en ga in de schaduwrijke tuin aan het reisverslag werken. Terwijl ik zit te werken komt er een stel binnen. Hij is geboren in Sombor en is hier om samen met zijn vrouw uit Bangladesh haar verjaardag te vieren en haar zijn geboortedorp te laten zien. Hij vindt het leuk dat ik het lokale bier drink. Zij is de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien!!!!!!. Bangladesh is maar een klein land zegt ze, drie maal zo groot als NL maar wel 160 miljoen inwoners. Zij gebruiken hun feestmaal samen met enkele familieleden en hun kinderen. Voor de rest is er niemand anders in het restaurant. Als ik klaar ben met mijn forel krijg ik een stuk van hun dessert-taart aangeboden. Die is heel speciaal!! Wat bof ik toch weer. Als hij weggaat vraag ik nog even snel aan hem waar hij haar ontmoet heeft. Gewoon in Bangladesh. Als ik in het buitenland ben, maak ik heel makkelijk contact met de mensen daar, zegt hij.

Weer heeft zich een nieuwe contribuant voor de stichting Veteranenziekte aangemeld voor 1 eurocent per km, te weten Peter 't Lam.

De 2000 km grens is gepasseerd. De teller staat op 2040 km.

Morgen naar Baja in Hongarije of misschien een dorp verder.