Smoljan-Dospat, koninginnenrit

Ik sta om 8 uur voor de deur van het restaurant-gedeelte van het hotel. Alles is dicht en er is niemand te zien. Na vijf minuten wachten wil ik het geld dat ik nog moet betalen op de kamer leggen en ervandoor gaan. Dan wordt net iemand met de auto afgezet. Ik maak het gebaar dat ik wat wil eten. Ze vraagt wat ik wil drinken. Ik zeg "coffee". Ik krijg een heerlijke expresso voorgezet en vervolgens is het wachten op het ontbijt dat maar niet komt. Ik maak nogmaals het gebaar dat ik wil ontbijten. Dat had ze zo niet begrepen. Misschien komt het door verkeerd ja-knikken of nee-schudden, want dat gaat hier precies andersom.
Met twee sandwiches en nog een koffie op vertrek ik, weer later dan ik in gedachten had. Er volgt een lange zware etappe van ca. 90 km door bergachtig landschap. Smoljan uitkomen valt niet mee. Het stadje is meer dan 10 km lang met veel wegen en parallelwegen en afslagen. Maar goed, ik zit op een gegeven moment richting Dospat en het kleunt er gelijk in met hellingen tussen 5 en 15%. Af en toe lopen dus, soms onder bedreiging van  loslopende agressieve honden. Op een gegeven moment kom ik een bord tegen dat de weg naar de bergpas open is.
De beklimming lijkt eindeloos te duren, na elke haarspeldbocht volgt een volgende. De weg is erg slecht en zit vol met gaten, die wachten op reparatie. Verderop  zijn ze er dan ook mee bezig. Uiteindelijk ben ik dan op de top. De hoogtemeter wijst 1670 m aan. Smoljan ligt op 270 m hoogte, dus reken maar uit. Bijna de Mont Ventoux dus. Tijdens het klimmen heb je het niet in de gaten, maar het is koud op de top (ca. 0 grd) .  In de afdaling krijg ik het dan ook erg koud. Op een op een gegeven moment had ik vijf lagen over elkaar aan en nog zat ik te rillen op de fiets. In het eerste dorp Siroka Laka stop ik bij het eerste de beste huis waar ik vermoed dat er wat warms  geserveerd wordt. Ik vraag om soep, maar ze begrijpt het niet. Ik wordt naar binnen gedirigeerd en daar zit in 15-jarige jongen die goed Engels spreekt. Hij woont in de US en is op vakantie bij zijn in zijn geboortedorp. Hij vertaalt alles voor me en na 10 minuten zitten ik aan een heerlijke warme maaltijdsoep.
Opgekikkerd vervolg ik de route, die langs een rivier loopt. Dat zijn de mooiste, want de daling is dan geleidelijk. Het dal wordt langzaam een kloof.. Het is een groot feest. Ik merk zelfs dat dat ik zit te zingen op de fiets (Oh wat ben je mooi). Maakt toch niet uit want er is niemand. Ik heb ook al drie dagen geen fietser gezien. Oh! Wat is dat? Daar komt me net  een vakantiefietser tegemoet en we spreken elkaar aan. Hij komt uit Oostenrijk. Binnen enkele minuten staan er ineens een vijftal (zie foto). Het is een groep net-gepensioneerde mannen die de IJzeren gordijn-route doen van Bratislava tot de Zwarte zee. We wisselen informatie en mailadres uit.
De laatste 35 km naar Dospat zijn goed te doen volgens hen. Ze komen er vandaan en hebben geslapen in hotel Diamant, dat me ten zeerste aanbevelen. Tot Tesel blijft het een feest, maar daarna volgt een volgende beklimming die duurt tot 3 km voor Dospat en een hoogte van meer dan 1300 m. Inmiddels is het gaan regenen en het is al 19 uur. Verkleumd  en nat kom ik aan bij hotel Diamant dat me natuurlijk weer gewezen wordt door een vriendelijke Bulgaar. Het is een prima hotel voor 30 Lev (€15,-) inclusief ontbijt, wifi en een stalling voor de fiets.

Na het douchen en kleding wassen, eet ik in het hotel zelf en ga vroeg naar bed. .